بررسی و نقد نظریه رفتارگرایی فلسفی

رفتارگرایی فلسفی یکی از شاخه­های فیزیکالیسم است. فیزیکالیسم نظریه­ای است که نفس و حالات نفسانی را یا غیرواقعی می­داند (فیزیکالیسم حذف­گرا) و یا برای آنها واقعیتی جز امور مادی قائل نیست (فیزیکالیسم فروکاهش­گرا). رفتارگرایی فلسفی نوعی فیزیکالیسم  فروکاهش گرا­ست که بر مبنای آن  نفس و حالات نفسانی  با  رفتار بیرونی انسان همسان پنداشته می شوند. این نظریه مبتنی بر سه دیدگاه است: رفتارگرایی روانشناختی، نظریه تحقیق پذیری معنا و نظریه زبان خصوصی ویتگنشتاین. در این مقاله می­کوشیم، ضمن معرفی رفتارگرایی فلسفی و مبانی آن، ناکافی بودن این مبانی را در اثبات رفتارگرایی، و از این رو، مخدوش بودن این نظریه را نشان دهیم.